توکن چیست؟
به طور کلی، توکن شیئی است که نماینده چیز دیگری است، مانند یک شیء دیگر (فیزیکی یا مجازی) یا یک مفهوم انتزاعی. به عنوان مثال، گاهی اوقات به یک هدیه به عنوان نشانه ای از احترام دهنده به گیرنده آن اشاره می شود. در رایانه ها، انواع مختلفی از توکن ها وجود دارد.
توکن در برنامه نویسی چیست؟
در برنامه‌نویسی، توکن (Token) به کوچکترین واحد معنایی در یک زبان برنامه‌نویسی گفته می‌شود که به راحتی قابل تحلیل است. توکن‌ها بخش‌های اصلی یک کد هستند و معمولاً توسط تحلیل‌گر لغوی (Lexical Analyzer) شناسایی می‌شوند.
انواع توکن ها
حلقه توکن
در یک شبکه حلقه توکن، وجود یک توکن (که به سادگی یک تنظیم بیت خاص است) در یک جریان انتقال دائماً در حال گردش، به یک دستگاه اجازه می دهد تا تنظیم بیت را تغییر دهد (بنابراین توکن را می گیرد) و پیامی را جایگزین آن کند. گیرنده پیام در جای دیگری از شبکه حلقه توکن، پیام را حذف کرده و تنظیم بیت را مجدداً تنظیم می کند (بنابراین توکن را برمی گرداند) تا سایر دستگاه های موجود در حلقه بتوانند نوبت خود را برای استفاده از آن فضای پیام داشته باشند.
توکن امنیتی
توکن امنیتی یک دستگاه فیزیکی مانند یک کارت هوشمند خاص است که همراه با چیزی که کاربر می داند، مانند یک پین، دسترسی مجاز به یک سیستم رایانه ای یا شبکه را امکان پذیر می کند.
توکن برنامه نویسی
توکن برنامه نویسی جزء اصلی کد منبع است. کاراکترها به عنوان یکی از پنج کلاس توکن طبقه بندی می شوند که عملکرد آنها را (ثابت ها، شناسه ها، عملگرها، کلمات رزرو شده و جداکننده ها) مطابق با قوانین زبان برنامه نویسی توصیف می کند.
زبان برنامه نویسی C را به عنوان نمونه بررسی می کنیم:
توکن در زبان برنامه نویسی C
توکن در زبان برنامه نویسی C به عنوان کوچکترین عنصر منفردی تعریف می شود که برای کامپایلر معنی دار است. این جزء اصلی یک برنامه C است.
انواع توکن ها در C
توکن های زبان C را می توان بر اساس عملکردی که برای انجام آنها استفاده می شود، به شش نوع طبقه بندی کرد. انواع توکن های C عبارتند از:
1-توکن C – کلمات کلیدی (Keywords)
کلمات کلیدی کلمات از پیش تعریف شده یا رزرو شده در یک زبان برنامه‌نویسی هستند. هر کلمه کلیدی برای انجام یک عملکرد خاص در یک برنامه طراحی شده است. از آنجایی که کلمات کلیدی نام‌هایی برای یک کامپایلر هستند، نمی‌توان از آنها به عنوان نام متغیر استفاده کرد زیرا در این صورت در تلاش خواهیم بود که معنای جدیدی به کلمه کلیدی اختصاص دهیم که این کار مجاز نیست. شما نمی‌توانید کلمات کلیدی را دوباره تعریف کنید. با این حال، می‌توانید متن مورد نظر را که قرار است به جای کلمات کلیدی قبل از کامپایل جایگزین شود، با استفاده از دستورالعمل‌های پیش‌پردازشگر C مشخص کنید. زبان C از 32 کلمه کلیدی پشتیبانی می‌کند که در زیر آورده شده‌اند:
2- توکن C – شناسه‌ها(Identifiers)
شناسه‌ها به عنوان اصطلاحات عمومی برای نام‌گذاری متغیرها، توابع و آرایه‌ها استفاده می‌شوند. این‌ها نام‌های تعریف شده توسط کاربر هستند که از یک دنباله دلخواه از حروف و اعداد تشکیل شده‌اند و اولین کاراکتر آنها باید یا یک حرف یا خط تیره (_) باشد. نام‌های شناسه باید از نظر املایی و حروف بزرگ و کوچک با هر کلمه کلیدی متفاوت باشند. شما نمی‌توانید از کلمات کلیدی به عنوان شناسه استفاده کنید؛ زیرا این کلمات برای استفاده‌های خاص رزرو شده‌اند. پس از اعلام شناسه، می‌توانید از آن در دستورات بعدی برنامه برای ارجاع به مقدار مرتبط استفاده کنید. یک شناسه خاص به نام برچسب دستور می‌تواند در دستورات goto استفاده شود.
قوانین نام‌گذاری شناسه‌ها
برای نام‌گذاری شناسه‌های C باید برخی قوانین رعایت شود که به شرح زیر است:
- شناسه‌ها باید با یک حرف یا خط تیره (_) شروع شوند.
- شناسه‌ها باید فقط از حروف، اعداد یا خط تیره (_) تشکیل شده باشند. هیچ کاراکتر خاص دیگری مجاز نیست.
- شناسه نباید یک کلمه کلیدی باشد.
- شناسه نباید شامل فاصله سفید (space) باشد.
- طول آن باید حداکثر 31 کاراکتر باشد، زیرا تنها 31 کاراکتر اول آن معتبر هستند.
برای مثال،
main: نام متد.
a: نام متغیر.
3-توکن C – ثابت‌ها(Constants)
ثابت‌ها به متغیرهایی اطلاق می‌شود که مقادیر ثابتی دارند. آنها شبیه به متغیرهای عادی هستند اما با این تفاوت که مقادیر آنها پس از تعریف در برنامه قابل تغییر نیستند.
ثابت‌ها می‌توانند به هر یک از انواع داده‌ها تعلق داشته باشند. مثال‌هایی از ثابت‌ها در C:
const int c_var = 20;
const int* const ptr = &c_var;
4-توکن C – رشته‌ها(Strings)
رشته‌ها در واقع آرایه‌ای از کاراکترها هستند که با یک کاراکتر تهی (‘\0’) پایان می‌یابند. این کاراکتر تهی نشان‌دهنده پایان رشته است. رشته‌ها همیشه در داخل کوتیشن دوگانه قرار دارند. در حالی که یک کاراکتر در C و C++ در کوتیشن تک قرار می‌گیرد. مثال‌هایی از رشته‌ها:
char string[20] = {‘g’, ’e’, ‘e’, ‘k’, ‘s’, ‘f’, ‘o’, ‘r’, ‘g’, ’e’, ‘e’, ‘k’, ‘s’, ‘\0’};
char string[20] = “geeksforgeeks”;
char string [] = “geeksforgeeks”;5-توکن C – نمادهای خاص(Special Symbols)
نمادهای خاص زیر در C استفاده می‌شوند و معنای خاصی دارند و بنابراین نمی‌توانند برای اهداف دیگر استفاده شوند. برخی از این نمادها به شرح زیر هستند:
براکت‌ها []: براکت‌های باز و بسته برای ارجاع به عناصر آرایه استفاده می‌شوند. این‌ها برای مشخص کردن اندیس‌های تک‌بعدی و چندبعدی به کار می‌روند.
پرانتزها (): این نمادهای خاص برای نمایش فراخوانی توابع و پارامترهای توابع استفاده می‌شوند.
براس‌ها {}: این براس‌های باز و بسته نشان‌دهنده شروع و پایان یک بلوک کد هستند که شامل بیش از یک دستور اجرایی می‌شود.
کاما (,): از این نماد برای جدا کردن بیش از یک دستور مانند جدا کردن پارامترها در فراخوانی توابع استفاده می‌شود.
دو نقطه (:): این یک عملگر است که اساساً چیزی به نام لیست اولیه‌سازی را فراخوانی می‌کند.
سمی‌کولن (;): این نماد به عنوان یک پایان‌دهنده دستور شناخته می‌شود. این نماد نشان‌دهنده پایان یک موجودیت منطقی است. به همین دلیل هر دستور باید با یک سمی‌کولن به پایان برسد.
آستریسک (*): از این نماد برای ایجاد یک متغیر اشاره‌گر و برای ضرب متغیرها استفاده می‌شود.
عملگر انتساب (=): این نماد برای انتساب مقادیر و اعتبارسنجی عملیات منطقی استفاده می‌شود.
پیش‌پردازشگر (#): پیش‌پردازشگر یک پردازشگر ماکرو است که به طور خودکار توسط کامپایلر برای تبدیل برنامه شما قبل از کامپایل واقعی استفاده می‌شود.
نقطه (.): از این نماد برای دسترسی به اعضای یک ساختار یا اتحادیه استفاده می‌شود.
تیلده (~): این نماد عملگر مکمل یک’s بیتی است.
6-توکن C – عملگرها(Operators )
عملگرها نمادهایی هستند که هنگام اعمال بر روی متغیرها و اشیاء C یک عمل خاص را انجام می‌دهند. آیتم‌های داده‌ای که عملگرها بر روی آنها عمل می‌کنند، به نام عملوندها شناخته می‌شوند. بسته به تعداد عملوندهایی که یک عملگر می‌تواند بر روی آنها عمل کند، عملگرها به دسته‌های زیر تقسیم می‌شوند:
عملگرهای یک‌عاملی: این عملگرها تنها به یک عملوند برای عمل کردن نیاز دارند که به آنها عملگرهای یک‌عاملی گفته می‌شود. برای مثال، عملگرهای افزایشی و کاهشی.
عملگرهای دو‌عاملی: این عملگرها به دو عملوند برای عمل کردن نیاز دارند و به آنها عملگرهای دو‌عاملی گفته می‌شود. عملگرهای دو‌عاملی بیشتر به دسته‌های زیر تقسیم می‌شوند:
عملگرهای حسابی
عملگرهای رابطه‌ای
عملگرهای منطقی
عملگرهای انتساب
عملگرهای بیتی
عملگر سه‌عاملی: عملگری که به سه عملوند برای عمل کردن نیاز دارد، به آن عملگر سه‌عاملی گفته می‌شود. عملگر شرطی (?) نیز به عنوان عملگر سه‌عاملی شناخته می‌شود.
برای افزودن دیدگاه خود، نیاز است ابتدا وارد حساب کاربری‌تان شوید