Dynamic Language Runtime در NET.

موضوع زبان‌های برنامه‌نویسی داینامیک و استاتیک، موضوع مهمی است که هر برنامه‌نویسی باید با آن آشنا باشد. در این مقاله با این دو نوع زبان برنامه‌نویسی و همچنین Dynamic Language Runtime (DLR) در .NET آشنا می‌شویم.

زبان‌های برنامه‌نویسی استاتیک

زبان‌های برنامه‌نویسی استاتیک، زبان‌هایی هستند که تایپ متغیرها را در زمان کامپایل بررسی می‌کنند. مثال‌هایی از این زبان‌ها شامل C, C++, C#, Java, Swift و Kotlin است. این زبان‌ها معمولاً به دلیل امنیت بیشتر نوع داده و کارایی بالاتر استفاده می‌شوند، اما نیاز به تعریف قبلی تایپ متغیرها و کمتر انعطاف‌پذیربودن در زمان اجرا را دارند.

زبان‌های برنامه‌نویسی داینامیک

در مقابل، زبان‌های برنامه‌نویسی داینامیک، زبان‌هایی هستند که امکاناتی مانند تایپ داینامیک، ران تایم متغیرها و توابع را ارائه می‌دهند. در این زبان‌ها، بسیاری از تصمیماتی که در زبان‌های استاتیک در زمان کامپایل گرفته می‌شود، تا زمان اجرا به تأخیر افتاده است. این موضوع باعث می‌شود تا انعطاف‌پذیری بیشتری در زمان اجرا داشته باشند. مثال‌هایی از این زبان‌ها شامل Python, Ruby, JavaScript و PHP است.

آشنائی با Dynamic Language Runtime

حال که با زبان‌های داینامیک و استاتیک آشنا شدیم، وقت آن است که به بررسی DLR بپردازیم. DLR یکی از قابلیت‌های مهم  .Net است که از زبان‌های داینامیک پشتیبانی می‌کند و در واقع یک‌لایه بر روی CLR است. این قابلیت به زبان‌های استاتیک مانند C# اجازه می‌دهد تا از ویژگی‌های داینامیکی استفاده کنند.

برای استفاده از DLR در C#, می‌توانید از کلیدواژه dynamic استفاده کنید. با استفاده از این کلیدواژه، می‌توانید از قابلیت‌های مختلف داینامیکی مانند تعامل با API ‌های داینامیک، تعامل با زبان‌های دیگر و تعامل با کامپوننت‌های Late-Binding بهره ببرید. همچنین، استفاده از dynamic می‌تواند باعث کاهش تعداد خطوط کد و افزایش خوانایی کد شود.
بااین‌حال، استفاده از dynamic نیز مشکلات خود را دارد. به‌عنوان‌مثال، ازدست‌دادن امکانات IntelliSense در محیط توسعه، افزایش خطاهای Runtime ناشی از نوع داده، و کاهش کارایی برنامه؛ لذا استفاده از dynamic باید به طور دقیق و بااحتیاط انجام شود.

دلیل اصلی ایجاد DLR در .NET

دلیل اصلی ایجاد DLR در .NET افزایش انعطاف‌پذیری و توانایی تعامل با زبان‌های داینامیکی و سیستم‌هایی که مدل داینامیک دارند، بوده است. با استفاده از DLR، برنامه‌نویسان می‌توانند در زبان‌های استاتیک مانند C#، از قابلیت‌های داینامیکی استفاده کنند. این موضوع به‌خصوص در تعامل با API ‌هایی که مدل داینامیکی دارند، مانند بسیاری از Web API ها و API های JSON، بسیار مفید است.

مثال ساده از استفاده از DLR در #C 

یکی از مواردی که می‌توانیم از dynamic در C# استفاده کنیم، در زمانی است که با API ‌های داینامیکی کار می‌کنیم. برای مثال، فرض کنید که APIی وجود دارد که اطلاعات کاربر را به‌صورت JSON برمی‌گرداند. در این مورد، می‌توانیم از dynamic استفاده کنیم تا با ساختار داده‌های داینامیک کار کنیم:

dynamic user = GetUserFromApi(); // فرض کنید GetUserFromApi() یک API را فراخوانی می‌کند و داده‌های JSON را برمی‌گرداند
Console.WriteLine(user.Name);
Console.WriteLine(user.Email);

در این مثال، GetUserFromApi() یک تابع فرضی است که اطلاعات کاربر را از API دریافت می‌کند. بر خلاف اینکه باید یک کلاس را برای نگه‌داری اطلاعات کاربر تعریف کنیم، می‌توانیم از dynamic استفاده کنیم تا به طور مستقیم با داده‌ها کار کنیم.

در این مقاله، با زبان‌های داینامیک و استاتیک و همچنین با قابلیت Dynamic Language Runtime در .NET آشنا شدیم. این فرایند نشان می‌دهد که چگونه .NET با استفاده از DLR، قابلیت استفاده از ویژگی‌های داینامیکی را در زبان‌های استاتیک مانند C# فراهم کرده است.
بااین‌حال، استفاده از DLR و کلیدواژه dynamic در C# باید به طور دقیق و بااحتیاط انجام شود. برخی از خطوط کد ممکن است ساده‌تر و خواناتر شوند، اما همچنین ممکن است خطر افزایش خطاهای زمان اجرا و کاهش کارایی را به همراه داشته باشد.
برای آشنایی بیشتر با DLR و زبان‌های داینامیک، می‌توانید در دوره "ستارگان سی‌شارپ" ما شرکت کنید. در این دوره، به‌صورت جامع و کامل، DLR و استفاده از آن در C# آموزش داده می‌شود. با پیوستن به این دوره، می‌توانید مهارت‌های برنامه‌نویسی خود را به سطح بالاتری برسانید.
امیدوارم این مقاله به شما کمک کند تا با این مباحث مهم برنامه‌نویسی بهتر آشنا شوید.