کار تیمی در پروژه‌های توسعه نرم‌افزار، چه کوچک و چه در مقیاس‌های بزرگ با حضور صدها نفر، نیازمند هماهنگی دقیق است. درست مانند یک تیم فوتبال که عدم هماهنگی می‌تواند منجر به شکست شود، تیم‌های توسعه نیز باید با استفاده از ابزارهایی مانند گیت (Git) و گیت‌هاب (GitHub)، قوانین و مفاهیمی را برای مدیریت تغییرات کد فرا بگیرند.

این مقاله به معرفی مفاهیم تئوری و عملی کلیدی برای آغاز یک کار تیمی موفق می‌پردازد و استراتژی‌های حرفه‌ای را برای مدیریت بهتر پروژه شرح می‌دهد.

۱. محیط کار تیمی: ریپازیتوری محلی و راه دور

برای کار تیمی، ما دو نوع ریپازیتوری (مخزن) داریم که تبادل اطلاعات بین آن‌ها هسته مرکزی فرآیند توسعه است:

ریپازیتوری محلی (Local Repository): همان مخزنی است که روی کامپیوتر شخصی شما قرار دارد و شما به طور مستقیم روی آن کد می‌نویسید، کامیت‌ها را ثبت می‌کنید و شاخه‌ها را مدیریت می‌کنید.

ریپازیتوری راه دور (Remote Repository): این مخزن روی یک سرور، مانند گیت‌هاب یا گیت‌لب، قرار دارد و مرجع اصلی کد برای تمام اعضای تیم است. این سرور محلی برای به‌اشتراک‌گذاری و همگام‌سازی تغییرات میان توسعه‌دهندگان است.

۲. استراتژی شاخه‌بندی (Branching)

یکی از حیاتی‌ترین مفاهیم برای جلوگیری از تداخل کد و حفظ پایداری پروژه، استراتژی شاخه‌بندی است.

اهمیت شاخه اصلی (Master/Main)

شاخه اصلی (که معمولاً با نام master یا main شناخته می‌شود) باید همیشه آماده انتشار (Ready to Release) باشد. به این معنی که در هر لحظه باید بتوان آن را بدون هیچ باگ یا کد ناقصی روی سرور نهایی منتشر کرد. این شاخه باید منعکس‌کننده پایدارترین نسخه نرم‌افزار باشد.

استفاده از شاخه‌های ویژگی (Feature Branches)

برای هر ویژگی جدید (Feature)، هر رفع باگ (Bugfix) یا هر تغییر بزرگ، شما باید یک شاخه جداگانه (Branch) ایجاد کنید. این شاخه‌ها محیط‌های ایزوله‌ای برای توسعه هستند.

قانون: هرگز نباید توسعه یک ویژگی نیمه‌کاره روی شاخه master انجام شود.

مزیت: اگر نیاز به انتشار سریع یک اصلاحیه (Hotfix) روی کد اصلی باشد، شاخه master تمیز و آماده است و فیچرهای در حال توسعه (نیمه‌تمام) به طور تصادفی به سرور ارسال نمی‌شوند.

در پروژه‌های بزرگ، حتی ممکن است برای یک فیچر بزرگ یک شاخه مادر (Parent Branch) تعریف شود و هر توسعه‌دهنده یک شاخه فرزند (Child Branch) برای کار خود از آن منشعب کند.

۳. دستورات کلیدی برای همگام‌سازی و انتقال تغییرات

برای اینکه اعضای تیم بتوانند تغییرات یکدیگر را ببینند و کد خود را به‌روز کنند، از سه دستور اصلی زیر استفاده می‌شود:

الف. Fetch (دریافت تغییرات بدون ادغام)

وظیفه: با استفاده از Fetch، شما تغییراتی را که بقیه اعضای تیم روی ریپازیتوری راه دور ایجاد کرده‌اند، دانلود می‌کنید و آن را در یک کپی محلی از شاخه راه دور ذخیره می‌کنید.

نکته: Fetch کد دانلودشده را به‌صورت خودکار با کد محلی شما ادغام (Merge) نمی‌کند. این کار معمولاً قبل از شروع کار روزانه برای بررسی وضعیت پروژه انجام می‌شود.

ب. Pull (دریافت و ادغام خودکار)

وظیفه: دستور Pull در واقع ترکیب دو عملیات است:

Pull=Fetch+Merge (خودکار)

این دستور تغییرات را دانلود کرده و بلافاصله آن‌ها را با کد محلی شما ادغام می‌کند و سورس کد شما را به‌روز نگه می‌دارد.

اهمیت: انجام مکرر Pull ضروری است تا از بروز تداخل‌های بزرگ (Conflict) در آینده جلوگیری شود و مطمئن شوید که همیشه روی آخرین نسخه کد تیم کار می‌کنید.

ج. Push (ارسال تغییرات)

وظیفه: پس از اینکه تغییرات خود را روی ریپازیتوری محلی Commit کردید، با استفاده از Push آن تغییرات را به ریپازیتوری راه دور (Remote) ارسال می‌کنید تا در دسترس بقیه تیم قرار گیرد.

د. مدیریت تداخل‌های کد (Conflicts)

تداخل (Conflict) زمانی اتفاق می‌افتد که دو توسعه‌دهنده، به صورت همزمان، یک فایل یا حتی یک خط کد مشابه را تغییر داده باشند و گیت نتواند به صورت خودکار تشخیص دهد کدام تغییر درست است.

پیشگیری: بهترین راه برای جلوگیری از تداخل‌های بزرگ، انجام Pullهای مکرر و تقسیم وظایف بین اعضای تیم است.

حل تداخل: هنگام وقوع تداخل (معمولاً در زمان Pull یا Merge)، توسعه‌دهنده باید به صورت دستی فایل‌های درگیر را باز کرده، تصمیم بگیرد که کدام بخش از کد محلی و کدام بخش از کد راه دور باید باقی بماند، تغییرات را اعمال کند و سپس فایل را Commit کند تا تداخل حل شود.

۴. قلب همکاری تیمی: درخواست ادغام (Pull Request - PR)

مهم‌ترین ابزار برای مدیریت کیفیت کد و همکاری تیمی، درخواست ادغام (Pull Request) یا PR است که به شما اجازه می‌دهد تغییرات خود را برای بررسی و تأیید، به اطلاع دیگران برسانید.

فرآیند PR و Code Review

توسعه و کامیت: توسعه‌دهنده کار خود را در شاخه ویژگی به اتمام رسانده و کامیت می‌کند.

ثبت PR: توسعه‌دهنده یک PR ثبت می‌کند، که اعلام می‌کند: "کد من آماده است. لطفاً آن را بررسی کنید و با شاخه اصلی ادغام نمایید."

بررسی کد (Code Review): یک یا چند نفر از اعضای تیم (معمولاً افراد ارشد یا مدیر پروژه)، مسئولیت بررسی کد ارسالی در PR را بر عهده می‌گیرند. آن‌ها به دنبال باگ‌ها، مشکلات عملکردی، یا عدم پیروی از استانداردهای کدنویسی هستند.

تأیید یا درخواست اصلاح:

اگر کد نیاز به اصلاح داشته باشد، بازخورد و کامنت‌های مورد نیاز به توسعه‌دهنده داده می‌شود.

پس از اعمال اصلاحات، بازبین کد را تأیید کرده و PR پذیرفته شده و کد به‌صورت رسمی با شاخه master Merge می‌شود.

نتیجه: این فرآیند تضمین می‌کند که هیچ کد باگ‌دار، ناقص یا ناخوانایی بدون تأیید تیم وارد خط اصلی توسعه نشود.

۵. مدیریت پیشرفته تاریخچه: Merge در مقابل Rebase

زمانی که نیاز به ادغام تغییرات یک شاخه با شاخه دیگر دارید، دو روش اصلی وجود دارد که در تیم‌های حرفه‌ای برای حفظ یک تاریخچه (History) تمیز استفاده می‌شوند:

الف. Git Merge (ادغام استاندارد)

عملکرد: Merge با ایجاد یک کامیت جدید (Merge Commit) تاریخچه شاخه‌ها را حفظ می‌کند.

مزیت: تاریخچه واقعی را حفظ می‌کند، امن‌تر است.

عیب: در صورت ادغام‌های مکرر، تاریخچه گیت می‌تواند بسیار شلوغ و درهم (Non-Linear) شود.

ب. Git Rebase (بازنویسی تاریخچه)

عملکرد: Rebase کامیت‌های شاخه شما را برمی‌دارد و آن‌ها را به انتهای شاخه هدف منتقل می‌کند، گویی توسعه شما از آخرین نقطه شاخه هدف شروع شده است.

مزیت: تاریخچه کامیت‌ها را خطی و تمیز (Linear) نگه می‌دارد، که خواندن و ردیابی تغییرات را آسان‌تر می‌کند.

عیب: چون تاریخچه را بازنویسی می‌کند، در صورت استفاده نادرست در شاخه‌هایی که قبلاً Push شده‌اند، می‌تواند مشکلاتی را در همگام‌سازی ایجاد کند.

قانون کلی: معمولاً در یک محیط تیمی، توصیه می‌شود قبل از ثبت PR، برای به‌روزرسانی شاخه ویژگی خود از Rebase استفاده کنید (به جای Pull) و سپس برای ادغام نهایی به شاخه اصلی از Merge استفاده شود.

۶. محدودسازی دسترسی: محافظت از شاخه (Branch Protection)

برای اجرای اجباری فرآیند PR و Code Review، توصیه می‌شود روی گیت‌هاب تنظیماتی را روی شاخه master اعمال کنید.

وظیفه: این تنظیمات (Branch Protection) از پوش شدن مستقیم کد به شاخه master جلوگیری کرده و اعضای تیم را مجبور می‌کند تا تنها از طریق فرآیند Pull Request و پس از تأیید حداقل تعداد مشخصی از بازبینان (Reviewer)، بتوانند تغییرات خود را وارد شاخه اصلی کنند.

توجه به گیت‌هاب: این قابلیت برای ریپازیتوری‌های عمومی (Public) در نسخه رایگان گیت‌هاب در دسترس است. اما برای اعمال این محدودیت بر ریپازیتوری‌های خصوصی (Private) و پروژه‌های حساس، ممکن است نیاز به استفاده از نسخه‌های پولی گیت‌هاب باشد.

۷. جمع‌بندی: عادات توسعه تیمی موفق

برای داشتن یک روند توسعه تیمی روان و بدون تداخل، این عادات را در تیم خود نهادینه کنید:

همیشه شاخه ویژگی بسازید: برای هر تغییر، هر فیچر، یا هر باگ‌فیکس، یک شاخه جدید ایجاد کنید و هرگز مستقیماً روی master کار نکنید.

قبل از شروع، Pull/Rebase کنید: عادت کنید که قبل از آغاز کار روزانه، تغییرات تیم را با Pull یا Rebase دریافت کرده و کد خود را به‌روز کنید تا از تداخل‌های بزرگ جلوگیری شود.

پس از اتمام، پوش کنید: در پایان کار روزانه، حتماً کامیت‌های خود را Push کنید.

فقط از PR برای ادغام استفاده کنید: برای مرج کردن شاخه‌های ویژگی با شاخه master، منحصراً از فرآیند Pull Request استفاده کنید.

کامیت‌ها و توضیحات شفاف: توضیحات (Commit Messages) و جزئیات ثبت‌شده در PR باید واضح، مختصر و شفاف باشند تا سایر اعضای تیم به سرعت بدانند چه تغییراتی اعمال شده است.

حل تداخل در لحظه: در صورت بروز تداخل (Conflict)، قبل از ادامه کار یا Push کردن، حتماً آن را به صورت محلی حل و فصل کنید.

با درک و پیاده‌سازی این مفاهیم، شما می‌توانید یک پروژه را به صورت تیمی و هماهنگ توسعه داده و کیفیت خروجی نرم‌افزار خود را به میزان قابل توجهی افزایش دهید.